Hallo Lieve lezers van  mijn blog,

 

 

Bent u/jij nieuw op me blog dan adviseer ik je om eerst de eerste 2 artikelen te lezen dan weet je beter waar ik het over heb!

 

 

In dit blog artikel wil ik het verhaal van m'n vorige artikel vervolgen!

 

In het begin was ik erg opgelucht dat ik mijn verhaal tegen iemand had verteld maar al snel verdween dat gevoel en voelde ik me heel rot!

Ik was erg bang over wat er allemaal zou gaan gebeuren.

 

Toen kwam mijn leven opeens in een stroomversnelling.

Ik moest praten met een psychiater, een psycholoog en een arts!

Ik moest bij iedereen vertellen wat er aan de hand was.

Mijn problemen werden heel serieus genomen en er werden snel stappen gezet!

Ik moest me aan een streng eetschema houden en ik moest vechten tegen de gedachtes die constant tegen mij zeggen dat ik niet moet eten en moet afvallen.

 

Dit keer is het een wat korter artikel!

Volgende week wil ik in mijn blogartikel jullie vertellen wat anorexia precies is en ik wil graag een aantal misverstanden uit de wereld helpen!

 

Stay Strong!

Liefs Louise



De weg naar hulp.

 

Hallo lieve lezers van mijn blog,

 

Vandaag wil ik jullie graag iets vertellen over de weg dat ik hulp ging zoeken.

 Ik hoop door deze weg mijn verhaal te delen.

Na de zomervakantie zat ik met mijn eetstoornis echt in een dieptepunt.

Ik had een gesprek met een maatschappelijk werkster op school het zou in eerste instantie een kennismakingsgesprek zijn.

Maar al snel nam het gesprek een andere wending en op dat moment wist ik niet goed of ik daar blij mee moest zijn of niet. Mevr. h. vroeg mij of ik tegen dingen aanliep en toen ging er zoveel door me heen moet ik het wel of moet ik het niet vertellen.

Uiteindelijk heb ik maar me problemen op tafel gelegd en gezegd dat het mij niet lukt om normaal te eten.

We hebben het toen een week aangekeken.

Die week erop vertelde mevr. h. mij dat ik het me ouders moest gaan vertellen.

 En dat we samen meer hulp moeten gaan zoeken.

Ik was verschrikkelijk geschrokken en wilde het in eerste instantie niet tegen me ouders zeggen.

Naast die maatschappelijk werkster wisten nog 2 vriendinnen van mijn probleem.

 Die hebben mij uiteindelijk overgehaald om het toch tegen mijn ouders te zeggen.

Thuis heb ik het toen ook die middag tegen me moeder verteld.

 Mn ouders zijn direct hulp gaan zoeken en zo zat ik nog geen week later op de polikliniek van 'De Hoop'.

 

 Zelf had ik amper door wat er allemaal om mijn heen gebeurden.

 Maar al snel werdt het me wel duidelijk dat m'n problemen heel serieus werden genomen en dat ik een zwaar traject in zou gaan.

Wat vond u/jij van dit blogartikel? Laat het me vooral even weten in de reacties!

 

 

Stay Strong!

Liefs Louise